درخشندگی

شدت روشنایی در جهت و مساحت مشخص را درخشندگی می نامند و با واحد کندلا بر متر مربع نشان می دهند. میزان درخشندگی نشان می دهد که چه میزان توان نوری در زاویه مشخص به توسط چشم انسان قابل تشخیص است. در واقع درخشندگی معیاری است برای درک ریاضی از این که یک منبع نوری از یک زاویه بخصوص چقدر درخشان به نظر می رسد. درخشندگی کمتر از میزان لازم به معنی نادیده گرفته شدن و از دست رفتن اهمیت هر منبع روشنایی است و درخشندگی بیش از مقدار لازم به معنای خودابرازی بیش از حد یا ایجاد آلودگی بصری و از دست رفتن ترتیب اهمیت اشیاء پیرامون است. برای تعیین حد درخشندگی چراغهای مختلف استانداردهایی وجود دارد. توجه به این استانداردها به شکل گرفتن دنیایی پذیرفتنی تر، ایمن تر و زیباتر می انجامد. 

درخشندگی خارج از اندازه به خیرگی[1] می انجامد. تمرکز روشنایی بسیار زیاد می تواند مستقیم یا غیر مستقیم باشد یا از منابع نوری طبیعی یا مصنوعی به دست آمده باشد. این تمرکز قدرت تشخیص دستگاه بینایی را کاهش می دهد و باعث آزردگی یا حتی صدمه به دستگاه بینایی می شود. یکی از ارزشهای طراحی در یک چراغ خوب، کنترل خیرگی است. خیرگی را بر اساس نتایجی که بوجود می آورد به دو دسته اصلی طبقه بندی می کنیم.

          خیرگی ناراحت کننده

          خیرگی ناتوان کننده

 



[1] Glare