طبیعت کمال گراست. روشنایی طبیعی تعریف کننده حداعلای دلپذیری دیداری را پدید می آورد. می توانید بارها و بارها به منظره طلوع و غروب خورشید نگاه کنید و هرگز از خاطرتان نگذرد که ماجرای واحدی در حال تکرار شدن است. می توانید ساعتها در کنار هیمه سوزان به تماشای رقص آتش بنشینید و گذشت زمان را به فراموشی بسپارید. روشنایی طبیعی رابطه عمیقی با روح و جسم انسانی دارد.

آنچه روح انسانی را به روشنایی طبیعی گره می زند تنها کیفیت روشنایی نیست. روشنایی طبیعی یک ماهیت دینامیک است. هر روز صبح خورشید از مشرق طلوع می کند و در سفری آرام ولی هر لحظه در تغییر به مرکز آسمان سفر می کند. در طی این سفر چند ساعته رنگ نارنجی کم جان خورشید افق جای خود را نخست به رنگ سفید سرد اول صبح و کم کم به رنگ سفید گرم ظهرگاهی می دهد. رنگی که در گرماگرم تفدیده تابستان کویر، رنگ و بوی زرد آتشین می گیرد و در عصرهای زمستان پر برف تا مرزهای آبی خفیفی تغییر می کند. در این سفر شگفت سایه ها هم در فراز و نشیبند. گاه فشرده و کوتاهند و گاه کش برداشته و بلند. گاه مشخص و تمیزند و گاه مبهم و محو. روشنایی طبیعت در هیچ لحظه ای همانند آنچه که بود و آنچه که خواهد بود نبوده است.